ما ایرانیان از عرب ها نیز کمتریم.همیشه به دنبال یک رهبریم.وقتی رهبرو پیدا کردیم نه میزاریم نقدش کنیم که وای خدای نکنه این رهبر از دستمون میره از اون طرفم شعار میدم وای اگه دست به رهبرمون بزنید میایم شلوار مجتبی رو چیکار میکنیم.اما وقتی رهبرمون رو هر بلایی سرش میارن میگیم ای بابا به اون مشاورش یا اون یکی مشاورش یا اون که نزدیک تره بگید یک بیانیه بده ما برزیم بیرون.مگه خودمون از خودمون ازاده نداریم؟مگه موسوی و کروبی نگفتند آن ها بخشی از جنبشند و راه را ما تعیین می کنیم؟مگه همین جوانان مصری بدون رهبر و با اراده خودشون مبارک رو نیاوردند پایین؟تازه ضریب نفوذ اینترنت تو مصر کمتر از ایرانه.اما ما چی؟نشستیم میگیم لنگش کن؟این همون قیامت بپا کردنمون بود؟خیلی عذر میخواهم میدونم به خیلی هامون برمیخوره اما ملت مثل گله گوسفند میمونیم منتظریم یک چوپان بیاد هدایتمون کنه.جنبه ی دموکراسی و تصمیم گروهی رو نداریم.نمیتونیم خودمون واسه خودمون تصمیم بگیریم.
ختم کلام:هر رژیمی شایسته مردمشه مگر اینکه مردمش خلافشو ثابت کنند ما ثابت کردیم لایق همین رژیمیم مگر این که خلافشو ثابت کنیم والا حالا حالا ها باید منتظر رهبر جدید باشیم.
تظاهرات در مقابل صدا و سیما حرکتی اشتباه است.باید تمام انرژی خود را برای رسیدن به اهدافی سریع متمرکز کنیم.افرادی که در مقابل صدا و سیما تظاهرات کردند دست آوردی نداستند.بهترین راه در حال حاضر و در واقع هدف اصلی آزادسازی ابتدا کروبی و سپس موسوی است.متاسفانه افرادی که ۲۰ ماه بعد از جنایات رژیم هنوز در صدا و سیما مانده اند و جشمانشان را بر حقیقت بسته اند با تظاهرات ما چشم و گوششان باز نمیشود.سپاهی که بدترین جنایات را انجام داد رویش حساب باز نکنید.بله امکان دارد یک روز سپاه و ارتش و صدا و سیما به مردم بپوندند.اما تا ان روز ما تنهاییم و یادمان نرود ما یک ملتیم و آن ها چند ارگان و توهم نزنیم که بعله یک بیانیه ای اط فلان جا اومد و از فردا سژاه ژشت ماست.همین.
در نوشتار قبل خواستار اطلاع رسانی برای تظاهرات ۵ اسفند و همین طور آزادسازی کروبی شدم و دلایل آن را توضیح دادم که منطقی و عقلانی بود اما متاسفانه تا الان نه اقدامی برای اطلاع رسانی ۵ اسفند انجام شده است و نه اطلاع رسانی مناسبی برای شکستن حصر کروبی.اما در همین حال میبینم که لینک های احساسی چون آزادسازی موسوی کهخ به مراتب آزادسازی او به دلیل قرارگرفتنش در منطقه ای فوق امنیتی دشوارتر و پرهزینه تر است در بالاترین بالا۱۰۰ میشود.زمان ان رسیده است که با تصمیم های منطقی این رژیم را مجبور به عقب نشینی کنیم والا با تصمیم های احساسی و برگزاری تظاهرات ماهانه چیزی دستگیرمان نمیشود چون حکومت زمان ریکاوری خواهد داشت و همان طور که در ۲۰ ماه گذشته نتوانستیم با این روش رزیم را به زانو درآوریم.راه حل کار قرار دادن رژیم در وضعیت بحرانی هر روزه است.یعنی هر روز رزیم باید حس کند که امروز روز آخرش است و آن زمان است که ما به ژیروز نزدیک می شویم.