از «رای من چه شد؟»تا <جمهوری ایرانی>و<حکومت اسلامی نمی خوایم>

روزهای اول شکل گیری اعتراضات را به خوبی یاد دارم.تظاهرات سکوت.تظاهرات با ژلاکارد <رای من چه شد؟>آن روزها با اینکه رفتار مزدوران رژیم بسیار وحشی بود اما خیلی ها هنوز به این نظام و قابلیت اصلاح پذیری آن اعتقاد داشتند.موسوی و کروبی  بازگشتن به دوران طلایی امام را خواستار بودند.اما رفته رفته شعارهای جدیدی مطرح شد.شعارهایی چون<نه غزه.نه لبنان.جانم فدای ایران><اجمهوری ایرانی>و در همان ابندا خیلی ها در مقابل این گونه شعارها موضع گرفتند.حتی کروبی و موسوی.اما رژیم دیکتاتور ایران در عرض ۲۰ ماه کاری را که شاید Vزیم شاه ۱۰ ۱۲ سال طولش داد را انجام داد.یعنی رادیکالی کامل مخالفان.حال امروز کار به جایی کشیده شده که کروبی در بیانیه اش می نویسد از جمهوری اسلامی نه جمهوری باقی مانده نه اسلامیش.کلمه می نویسد با برخوردهای رژیم روی کار آمدن نسلی که مصلحت اندیشی سران جنبش را ندارد اجتناب ناپذیر است.و در خیابان های شهر این شعار به خوبی شنیده میشود<حکومت اسلامی نمیخوایم.نمی خوایم>شاید موسوی و کروبی اگر ۲۵ خرداد دستور تصرف تهران را داده بودند امروز ایران ازاد بود.اما همیشه خیلی ها می گفتند این نظام اصلاح پدیر بود اما امروز بعید میدونم کسی به حقیقت سقوط جمهوری اسلامی شکی داشته باشد.